Op vrijdag 13 augustus 2021 kreeg ik te horen dat zich in mijn hoofd een tumor bevond. Van ‘vlotte vent’ was ik opeens veranderd in een kankerpatiënt. Talloze vragen kwamen in die eerste dagen, weken na deze onheilstijding bij me op. Hoe ernstig is de situatie? Welke behandelingen zijn nog mogelijk? Waar ga ik allemaal last van krijgen? Hoe lang heb ik nog? Van het ene op het andere moment zat ik opeens in een emotionele rollercoaster die vanaf het hoogste punt met duizelingwekkende vaart naar beneden raasde.
Na een operatie, dertig bestralingen , revalidatie en meerdere positieve scans ben ik voorzichtig uit die achtbaan gestapt. Inmiddels zit ik al weer een tijdje in een draaimolen, die altijd in beweging blijft en rustig zijn rondjes maakt. Aan de kant zie ik de vertrouwde gezichten van mensen die me lief zijn. Soms duikt opeens iemand op die ik lang niet heb gezien of die ik al bleek te kennen zonder het goed te beseffen. Soms ook keert iemand me de rug toe en verdwijnt uit beeld. So be it! Van elk rondje dat ik maak, geniet ik met volle teugen. Met mijn vrouw dicht bij me. Zolang het me is gegund draait de wereld door…
Ik heb met vallen en opstaan geleerd om te gaan met het lot en de eindigheid van het leven. “Wie de dood ziet, ziet het leven!” Wat is er veel moois gebeurd sinds die zwarte vrijdag in 2021. Ik trouwde met de mooiste, liefste en meest zorgzame vrouw die ik me maar kan wensen. Ik schreef een boek over mijn leven met een hersentumor, dat ik op Wereldkankerdag 2024 mocht presenteren in een overvolle boekhandel. Later werd de cover van dat boek zelfs bekroond met de ‘Literaire Parel’. Ik vierde op grootse wijze mijn 60e verjaardag. Ik bezocht met mijn lief Spanje, Griekenland (beiden twee maal), Noorwegen, Schotland en Polen. Ik maakte met haar – en soms ook met anderen – mooie uitstapjes in Nederland, België en Duitsland. Ik bezocht concerten van Peter Gabriel, Nena en – in Duitsland – Curtis Stigers. Ik werd een trouwe fan van de Twelve Bar Blues Band. Over een paar weken zien en horen we ze weer tijdens Berkel Blues in Eibergen. Ik kreeg een privé-concert van Stef Bos. Zag drie keer mijn dochter de Rotterdam Marathon lopen. Mijn zoon meerdere keren optreden met zijn band The Caddies. En dan zijn er ook nog de vele bioscoop- en theaterbezoekjes, lunchafspraken, etentjes en andere onvergetelijke momenten met dierbaren en bekenden.
En voorlopig blijft onze agenda goed gevuld, met af en toe wel wat “gaten” voor de noodzakelijke rustmomenten. Half september gaan we een paar dagen naar Frankrijk om in Crest de sculpturen van mijn favoriete kunstenaar Bruno Catalano te zien. Begin oktober hopen we het door mijn lief en mij gemaakte kinderboek over “Koos de Knuffel” te presenteren en voor de komende maanden staan weer meerdere optredens en theaterbezoeken gepland. Wat te denken van de muziek van Al Stewart, Level42, Sting (okay, het betreft slechts een musical, maar toch…) en Het Goede Doel? In de theaters kiezen we zowel voor steeds bekender wordend onbekend talent zoals Kor Hoebe, Roel C. Verburg, Kim Schuddeboom en Daan van der Hoeven naast gevestigde namen als Harrie Jekkers, Ronald Goedemondt, Theo Maassen, Pieter Derks, Micha Wertheim en Herman van Veen. En tussendoor lunchen en eten we natuurlijk ook nog heel wat af met de mensen die rondom die molen te vinden zijn. Die mallemolen van het leven, waarin ik mijn eigen rondje mee draai. Die molen die ook zonder mij draait, mijn paard blijft nooit lang leeg. Ja, ik draai met die mallemolen mee…
Op naar de vijfde verjaardag van die kleine plaaggeest. Carpe diem! ❤️